Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Τα μυστικά για καλοψημένα παϊδάκια στα κάρβουνα

Παραδοσιακός μεζές της Εύβοιας το καλό παϊδάκι στα κάρβουνα δεν θα μπορούσε να λείπει από τις ΓΕΥΣΕΙΣ !!!

Ενα άρθρο του κ. Γιώργου Μαλλιώρα - ΑΦΟΙ Δ. ΜΑΛΛΙΩΡΑ ΟΕ - Καρδίτσα
Ενας φίλος των ΓΕΥΣΕΩΝ της ΕΥΒΟΙΑΣ, έμπειρος και ειδικός στο θέμα, κατασκευαστής φούρνων - μπάρμπεκιου - ψησταριών, μας δίνει τις χρήσιμες συμβουλές του.


Το πιο δημοφιλές ψητό στα κάρβουνα είναι-ίσως- τα παϊδάκια από μικρό αρνί. Παϊδάκια πιστεύω πως έχουμε φάει όλοι μας. Αν ψάξουμε στο διαδίκτυο θα βρούμε πολλές συνταγές για παϊδάκια ψημένα στα κάρβουνα, μαριναρισμένα με διάφορες μαρινάδες. Προσωπικά δεν έχω δοκιμάσει κάποια μαρινάδα σε παιδάκια, θα το κάνω κάποια στιγμή. Χρησιμοποιώ μόνο αλάτι και πιπέρι και αλατοπιπερώνω μερικά λεπτά πριν ψήσω τα παϊδάκια. Παρακάτω θα σας δείξω πώς να προετοιμάσετε και να ψήσετε τα παϊδάκια στην ψησταριά σας.

ΥΛΙΚΑ
2 κιλά παϊδάκια αρνίσια (από μικρό αρνί)
1 ½ κουτ. σουπ. αλάτι
1 κουτ. γλυκ πιπέρι
Κάρβουνα


ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Φροντίζουμε να αγοράσουμε παϊδάκια από μικρό αρνί και να είναι λεπτά κομμένα, ένας καλός χασάπης θα τα κόψει σωστά. Πριν ανάψουμε την φωτιά στην ψησταριά, πλένουμε τα παϊδάκια και τα αφήνουμε να στραγγίσουν. Στην συνέχεια αναμιγνύουμε καλά το αλάτι με το πιπέρι και αλατοπιπερώνουμε τα παϊδάκια. Τα σκεπάζουμε μέχρι να ανάψουμε τα κάρβουνα στην ψησταριά μας.



ΑΝΑΜΜΑ ΦΩΤΙΑΣ

Μέσα στην σκάφη ψησίματος, πού έχουμε στην ψησταριά μας συγκεντρώνουμε τα κάρβουνα σε σωρό και στην κορυφή τοποθετούμε βαμβάκι εμποτισμένο με οινόπνευμα. Ανάβουμε φωτιά στο βαμβάκι και σε 25-30 λεπτά τα κάρβουνα στην ψησταριά μας θα είναι έτοιμα.


1 στάδιο

DSC_04_2013-02-26.jpg
2ο στάδιο
DSC_05_2013-02-26.jpg
3ο στάδιο

4ο στάδιο

Όταν τα κάρβουνα έχουν καεί καλά τα απλώνουμε στην ψησταριά μας. Τα παϊδάκια θέλουν δυνατή φωτιά.

5ο στάδιο
6ο στάδιο

Βάζουμε την σχάρα ψησίματος στην ψησταριά μας πάνω απ’ τα κάρβουνα και πριν κάψει τοποθετούμε τα παϊδάκια. Επειδή η φωτιά θα είναι δυνατή πρέπει να γυρίζουμε τα παϊδάκια 2-3 φορές ή περισσότερες για να μην μας καούν. Για να παραμείνουν ζουμερά και πολύ γευστικά, δεν πρέπει να τα ξεροψήσουμε. Τα αφήνουμε να πάρουν χρώμα όπως πολύ καλά βλέπουμε στις παρακάτω φωτογραφίες.

Βάζουμε τα παϊδάκια στη σχάρα
Τα γυρίζουμε





Τα απομακρύνουμε απ’ την φωτιά ρίχνουμε λεμόνι (προαιρετικά) και τα σερβίρουμε ζεστά.
Συνοδεύονται με πλούσια σαλάτα εποχής και καλό κόκκινο κρασί.



Η καλή παρέα επιβάλεται!

Αναδημοσίευση από :
http://www.afoi-malliora.gr/forum/30---/495-----.html

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Κεφαλοτύρι από τη νότια Εύβοια

από την κ. Μαρία Ρούπα - Ραπταίοι
παραδοσιακή συνταγή όπως το φτιάχνουμε στους Ραπταίους




Χρειαζόμαστε 
1 κεφάλι τυρί φρέσκο από καλαθάκι, γύρω στα 2 με 2 ½ κιλά
250 γρμ αλάτι χοντρό
Λίγο ελαιόλαδο

Εκτέλεση
Πώς το κάνουμε Παίρνουμε το τυρί και το βάζουμε σε ένα μπολ στρογγυλό , να είναι λίγο πιο μεγάλο από το τυρί ώστε να μην μένει μεγάλο περιθώριο γύρω –γύρω περίπου στο 1εκ. Αλατίζουμε το τυρί καλά γύρω-γύρω με το μισό αλάτι, αφήνουμε να βγάλει τα υγρά του για μία μέρα γυρίζοντας το τυρί 2-3 φόρες, ξανά αλατίζουμε με το υπόλοιπο αλάτι και συμπληρώνουμε με λίγο νεράκι αν χρειαστεί για να έρθει περίπου στη μέση του τυριού. Το αφήνουμε για 2-3 μέρες μέσα στο ζουμί του γυρίζοντας 3-4 φορές την ημέρα να αλατιστεί καλά.Το βγάζουμε απ ‘το ζουμί του και το βάζουμε σε μία σχάρα σε ζεστό μέρος να αερίζεται καλά, το τουμπάρουμε 2-3 φορές την ημέρα για να στεγνώσει πολύ καλά 5-6 μέρες. Αφού στεγνώσει καλά το αλείφουμε γύρω-γύρω με ελαιόλαδο, το αφήνουμε ακόμα μία μέρα να στεγνώσει και το τυλίγουμε σε λαδόκολλα και μετά σε εφημερίδα, το βάζουμε σε νάιλον σακούλα και τοποθετούμε στο ψυγείο, όσα κιλά είναι το τυρί τόσους μήνες χρειάζεται να μείνει στο ψυγείο για να ωριμάσει, βέβαια όσο περισσότερο μένει τόσο καλύτερο γίνεται.Το τυρί αυτό μπορούμε να το τρίψουμε για τα μακαρόνια μας, να το τηγανίσουμε σαγανάκι, να το προσθέσουμε στα φαγητά μας ή ακόμα να το φάμε σκέτο σαν ορεκτικό……
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ…!!!!!!

Υ.Γ . Πρέπει να δώσουμε σημασία στο στέγνωμα για να μη μας χαλάσει το τυρί.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Κακαβιά η παραδοσιακή ψαρόσουπα της Εύβοιας


Την συνταγή μας έμαθε ο κ. Κώστας Γκάτσος - Αλμυροπόταμος

Ο παραδοσιακός τρόπος παρασκευής της κακαβιάς δηλαδή του ζωμού των ψαριών από τους ψαράδες μας στη νότια Εύβοια ήταν ο ακόλουθος:
Επιαναν με τα καϊκια τους πολλά πετρόψαρα δηλαδή σκορπίνες, χριστόψαρα, δράκαινες, πέρκες, χάνους, γύλους, μένουλες και διάφορα άλλα, τα καθάριζαν στη θάλασσα και τα έβραζαν σκέτα χωρίς χορταρικά μόνο με ένα ποτήρι του κρασιού ελαιόλαδο, λίγο ξινό αντί για λεμόνι και νερό μέχρι να σκεπαστούν τα ψάρια.
Ολα τα καϊκια τα παλιά χρόνια είχαν τα απαραίτητα για μια κακαβιά δηλαδή μια φαρδειά χύτρα, λάδι, ξινό, και φυσικά άφθονο....θαλασσινό νερό γιατί τα πιο παλιά χρόνια η κακαβιά μαγειρευόταν στην αμμουδιά και έβραζε σε φωτιά από ξύλα στην παραλία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χρησιμοποιούσαν θαλασσινό νερό για την παρασκευή της.
Ο ζωμός αυτός που στη μαγειρική λέγεται «κονσομέ» είναι ένα εξαιρετικό εκγχύλισμα ιδιαίτερα θρεπτικό και ωφέλιμο για μικρούς και μεγάλους όπως λένε οι σύγχρονοι διατροφολόγοι που το χαρακτηρίζουν μια από τις καλύτερες τροφές.



Στην πιο σύγχρονη έκδοση της κακαβιάς βράζουμε μερικές ολόκληρες πατάτες, καρότα, σέλινο, μια ντομάτα και δυο κρεμμύδια και αφού μισοβράσουν προσθέτουμε πάνω από τα λαχανικά τα ψάρια να βράσουν κι αυτά. Αφαιρούμε προσεκτικά τα ψάρια και μπορούμε να σουρώσουμε τη σούπα γιατί έχει πολλά κοκκαλάκια από τα μικρά ψαράκια.
Όταν καθαρίζουμε τα ψάρια στη θάλασσα προσέχουμε να μη βάλουμε πολύ αλάτι και στο τέλος προσθέτουμε το λεμόνι πριν κατεβάσουμε τη σούπα. 
Προσοχή ! Η κακαβιά δεν αυγοκόβεται !!!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Αφιέρωμα στα λαογραφικά του Αη Γιάννη Αλιβερίου

Χάρη σε δυο δραστήρια μέλη της ομάδας ΓΕΥΣΕΙΣ της ΕΥΒΟΙΑΣ, τις κυρίες Σοφία Εφη Λούκα και Ολυμπία Βογιατζή, έφθασαν στο Ιστολόγιό μας πολύ σημαντικές πληροφορίες για την λαογραφία και την ιστορία του Αη Γιάννη Αλιβερίου. Τις ευχαριστούμε θερμά !


Λαογραφικό Μουσείο Αγίου Ιωάννη Αλιβερίου - Δωρεά κτιρίου Ηρακλής Μαχαίρας

Το 2006 το μέλος του πολιτιστικού συλλόγου Ηρακλής Μαχαίρας δώρισε στο σύλλογο μας μία διώροφη πέτρινη παλιά οικία των προγόνων του.
Η δωρεά αυτή έγινε με σκοπό τη δημιουργία Λαογραφικού Μουσείου. Έτσι, ο Πολιτιστικός Σύλλογος κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία των μελών του, δηλαδή να δημιουργήσει ένα λαογραφικό μουσείο, που έλειπε όχι μόνο από το χωριό μας, αλλά και από την ευρύτερη περιοχή.
Αργαλειός - από τα εκθέματα του Μουσείου
Οι εργασίες αναπαλαίωσης του κτιρίου ξεκίνησαν το 2007 και ολοκληρώθηκαν στο τέλος του 2009. Η συλλογή των αντικειμένων έχει ήδη ολοκληρωθεί και το μουσείο μας βρίσκεται στο τελικό στάδιο της οργάνωσης των αντικειμένων – εκθεμάτων τόσο στον εσωτερικό όσο και στον εξωτερικό χώρο.
Κάδη, ξύλινο δοχείο για την παρασκευή του βούτυρου,
από τα εκθέματα του Μουσείου
Το μουσείο μας είναι ένα παραδοσιακό σπίτι, με όλα τα αντικείμενα που συνήθιζαν να έχουν μέσα στην κατοικία τους (αργαλειό, σοφρά, πιθάρια, γιούκο κ.τ.λ.) όπως και διάφορα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για τις εργασίες στα κτήματα, διότι η κύρια ασχολία των κατοίκων του χωριού μας ήταν η καλλιέργεια της γης και η κτηνοτροφία.
Πηνιότα, δοχείο για τη φύλαξη παστού κρέατος ή του μπακλαβά,
από τα εκθέματα του Μουσείου
Η διατήρηση και η προβολή της παράδοσης και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αποτελεί έναν από τους βασικότερους σκοπούς του συλλόγου. Η αξία τους είναι αναμφισβήτητη. Είναι το «όχημα» με το οποίο οι νεότεροι διδάσκονται τα ήθη, τα έθιμα και τις γνώσεις των προγόνων τους, δυναμώνοντας τη συνείδηση τους βρίσκοντας έτσι τον εαυτό τους. Γιατί «η παράδοση είναι η παρουσία ενός λαού μέσα στο χρόνο και τελικά σημαίνει την επιλογή του καλού μέσα στους αιώνες……..»
Σοφράς, το παραδοσιακό τραπέζι της Καρυστίας με πήλινα πιάτα και σκεύος,
στο πάτωμα διακρίνεται κιλίμι υφαντό του αργαλειού.
Από τα εκθέματα του Μουσείου.

Λίγα λόγια για την ιστορία του χωριού Αγιος Ιωάννης Αλιβερίου

ΘΕΣΗ
Το χωριό μας βρίσκεται στα βόρεια της κωμόπολης Αλιβερίου και απέχει απ` αυτή 7 χιλιόμετρα . Ανήκει στην επαρχεία Καρυστίας του νομού Ευβοίας .Αποτελεί κοινότητα με το συνοικισμό Κουστουμάλου την κοινότητα Αγίου Ιωάννου με δύο ενορίες . Η έκταση της κοινότητας ανέρχεται σε 48000 στρέμματα περίπου .
ΠΡΩΤΗ ΟΙΚΗΣΗ : Η πρώτη οίκηση του χωριού στη θέση που βρίσκεται σήμερα έγινε κατά τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους . Η αρχαία οίκηση στην περιοχή μας που έχει σχέση με την σημερινή έχει ως εξής : Παλιά κατοικείτο η περιοχή που σήμερα λέγεται Παλιχώρια .Το όνομα του αρχαίου τούτου οικισμού δεν είναι γνωστό . Το ότι εκεί ήταν ο πρώτος συνοικισμός αποδεικνύεται από τα ευρήματα που βρέθηκαν κατά τις γεωγραφικές εργασίες , δηλαδή θεμέλια κατοικιών , τμήματα υδραγωγείου , τμήματα δεξαμενής κ.λ.π. Η ύδρευση του αρχαίου αυτού οικισμού γινόταν από τα βόρεια του Κουστουμάλου ( Κουστουμαλέικη βρύση ) όπως δείχνουν τα τμήματα του υδραγωγείου που βρέθηκαν στην περιοχή αυτή . Οι κάτοικοι του αρχαίου αυτού οικισμού λάτρευαν τη θεά Άρτεμη βωμός της οποίας βρέθηκε στα νότια του βουνού Σερβούνι ( Σερβού όρους ).
Η μετοίκηση από τη θέση Παλιχώρια στη σημερινή θέση έγινε κατά τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους , είτε για να έρθουν πιο κοντά στο μεγάλο δάσος που υπήρχε , είτε για λόγους καλύτερης ύδρευσης , ή και για λόγους μεγαλύτερης ασφάλειας από τους διάφορους επιδρομείς . Το πιο πιθανό είναι η ασφάλεια γιατί η θέση Παλιχώρια δεν είχε κρησφύγετα , δασώδη μέρη και ρεματιές . Ακόμα στο κέντρο του σημερινού χωριού στη θέση της σημερινής πλατείας υπήρχε ισχυρός πύργος με υπόγειο υδραγωγείο ( οι γέροντες ακόμα και σήμερα δεν λένε πλατεία αλλά «ΠΥΡΓΟΣ» ).
Τα όνομα του σημερινού χωριού «Άγιος Ιωάννης» προήλθε από την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου , η οποία καταστράφηκε κατά τους πρώτους χρόνους της Τουρκοκρατίας  Ήταν κτισμένη κοντά σε μεγάλη πηγή νερού όπου σήμερα και το πηγάδι Θεολόγος.
Η εκκλησία αυτή το 1890 ξανακτίστηκε στα θεμέλια της παλιάς από τις οικογένειες Τριτσώνη , Μάντζαρη και Σεφερλή .
Ο πύργος σωζόταν μέχρι το έτος 1900- 1905 σε ύψος 2 μέτρων . Ήταν ασβεστόκτιστος και τα θεμέλιά του βρίσκονταν στην είσοδο της σημερινής εκκλησίας « Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» . Τα μέχρι τότε σωζόμενα οικοδομήσιμα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στην ανέγερση της εκκλησίας . Ο πύργος του χωριού μας είχε επαφή με τον πύργο του Τραχηλίου και το κάστρο Μηλακίου .
Στα νότια του χωριού και στη θέση «Ανατολικό» υπήρχε πύργος μικρότερου ύψους για να είναι ασφαλέστερη η επικοινωνία του πύργου με τους άλλους τριγύρω .
Ο πύργος της πλατείας συγκοινωνούσε με υπόγειες σήραγγες με δυο πηγάδια νερού . Το ένα βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του Αντωνίου Αργύρη και το άλλο εκεί που είναι το σπίτι του Γεωργίου Χασομέρη και Αντωνίου Πιλάτη (Καντρώνιου).


Λίγα λόγια για την πετρόκτιστη παλιά εκκλησία του Αγίου Δημητρίου

Αγιος Δημήτριος
Η σημερινή εκκλησία είναι Βυζαντινού ρυθμού . Άρχισε να οικοδομείται από το 1897 και εγκαινιάστηκε το 1932 . Έχει οικοδομηθεί στα θεμέλια της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου που είχε καταστραφεί από τους Τούρκους . Τμήμα της παλιάς εκκλησίας σωζόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια . Το μόνο που σώθηκε από την πυρπόληση του παλιού ναού είναι η εικόνα του Αγίου Νικολάου βυζαντινής τέχνης . Αυτή ρίχτηκε στη φωτιά και κάηκε ένα μέρος της . Όταν όμως η φωτιά έφτασε στο σώμα του Αγίου έσβησε μόνη της . Η εικόνα αυτή σήμερα φυλάσσεται στο ναό του Αγίου Δημητρίου.
Η εκκλησία του αγίου Δημητρίου, ρυθμού Βασιλικής, μέχρι το 1932 ήταν η καθολική μας εκκλησία. Ο Άγιος Δημήτριος είναι ο πολιούχος του χωρίου και προς τιμήν του το χωρίο πανηγυρίζει στις 26 Οκτώβρη Η εκκλησία λοιπόν αυτή έχει ηλικία πάνω από 1000 χρόνια οι δε εικόνες της είναι βυζαντινής τέχνης.
Οι τοίχοι και η οροφή έχουν θαυμάσιες αγιογραφίες τμήματα των οποίων φαίνονται γιατί οι παλιοί δεν ήξεραν και σοβάτισαν και άσπρισαν το εσωτερικό της εκκλησίας . Πάνω στο τέμπλο που είναι ξύλινο υπάρχει ο εσταυρωμένος με μια τρύπα στη μέση , η οποία έγινε από πυροβόλο όπλο ενός τούρκου στρατιώτη. Αυτός από ασέβεια πυροβόλησε την εκκλησία και μας λέει η παράδοση ότι την ώρα εκείνη έγινε θαύμα. Κόπηκαν τα χέρια του στρατιώτη και οι άλλοι βλέποντας αυτό, ενώ είχαν συγκεντρώσει εύφλεκτες ύλες για να κάψουν την εκκλησία, έντρομοι τράπηκαν σε φυγή ενώ φώναζαν ότι τους κυνηγά ένας καβαλάρης. Χάρη στο θαύμα αυτό σώθηκε στο ακέραιο ο ναός αυτός και είναι το καύχημα και το μόνο ιστορικό και αρχαιολογικό μνημείο του χωριού.

Πληροφορίες : Ολυμπία Βογιατζή - Σοφία Εφη Λούκα

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ψητά κολοκυθάκια κατά τον Λατίνο συγγραφέα Απίκιο

Από την κ. Αριστέα Τόλια - καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Σήμερα, αν θέλετε, μαγειρεύουμε κολοκυθάκια κατά τον Απίκιο:

Πρωτότυπο Λατινικό κείμενο
Cucurbitas more Alexandrino: 
elixatas cucurbitas exprimis, sale asparges, in patina compones. teres piper, cuminum, coriandri semen, mentam viridem, laseris radicem. suffundes acetum. adicies caryotam, nucleum, teres. melle, aceto, liquamine, defrito et oleo temperabis, et cucurbitas perfundes. cum ferbuerint, piper asparges et inferes.

Apicius, De re conquinaria3,4,3


Μετάφραση
Κολοκυθάκια Αλεξανδρινά:
βράζεις τα κολοκυθάκια, τα στραγγίζεις, αλατἰζεις και τα βάζεις σε ταψί. Τρίβεις πιπέρι, κύμινο, σπόρο κόλιανδρου, πράσινη μέντα, ρίζα σίλφιου. 
Ραντίζεις με ξὐδι. 
Προσθέτεις χουρμάδες, καρύδι και ανακατεύεις μέλι, ξύδι, (liquamen, defritum υλικά άγνωστα σε μας) και λάδι και με αυτό (ενν. το μείγμα) περιβρέχεις τα κολοκυθάκια. 
Αφού τα ψήσεις, πιπερώνεις και σερβίρεις.

Απίκιος De re conquinaria 3,4,3

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ψάρι στιφάδο

από την κ. Σοφία Μούτσου - τ. Δήμαρχο Στυρέων
Για να κάνουμε ψάρι στιφάδο χρειαζόμαστε μεγάλα πελαγίσια ψάρια όπως κέφαλους, συναγρίδες, ροφούς, στείρες κ.α. Παραδοσιακός τρόπος μαγειρέματος των νοστιμότατων ευβοϊκών ψαριών από τις παλιές νοικοκυρές.   



Χρειαζόμαστε
1 ροφός ή στείρα περίπου 1,5 κιλό (ή ότι άλλο μεγάλο ψάρι έχουμε)
1,5 κιλό κρεμμύδια (ή 1 κιλό κρεμμυδάκια κοκκάρια και 2-3 μεγάλα κρεμμύδια)
Λάδι για το τηγάνι
2 κουταλιές της σούπας ντομάτα πελτέ
Λίγο ξύδι
Μαϊντανός, σέλινο, θυμάρι, δεντρολίβανο, κανέλα ξύλο, πιπέρι, μπαχάρι,γαρύφαλλα
Αλάτι
Αλεύρι για τηγάνι

Εκτέλεση
Κόβουμε τον κέφαλο σε μεγάλα κομμάτια. Τηγανίζουμε αλευρωμένα όπως συνήθως
Ζεσταίνουμε λάδι και σωτάρουμε τα κρεμμύδια. Προσθέτουμε νερό και ρίχνουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά μαζί με τον πελτέ νερό να σιγοβράσουν. Προς το τέλος του βρασμού βάζουμε προσεκτικά στη σάλτσα αυτή το τηγανισμένο ψάρι και το παρακολουθούμε συνεχώς για να μη λιώσει. Δέκα λεπτά είναι αρκετά για να πάρει το ψάρι μας την ξεχωριστή γεύση του στιφάδου !!!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ


Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Κρέας στη γάστρα με πατάτες γιαχνί

Από την κ. Σοφία Εφη Λούκα - Αγιος Ιωάννης Αλιβερίου

ΥΛΙΚΑ
6-7 πατάτες
2 κρεμμύδια κομμένα
4 μερίδες κρέας (εγώ έβαλα χοιρινό μπούτι χωρίς κόκκαλο)με οτι κρεας θέλουμε
2-3 δαφνόφυλλα
Λίγους κόκκους μπαχάρι ή 1 κουταλάκι τριμμένο μπαχάρι
Πιπέρι –αλάτι –λάδι
2 κουταλιές γεμάτες πελτέ ή τριμμένη φρέσκια ντομάτα 
νερό
λίγη ρίγανη 10 λεπτά πριν το σβήσιμο του φαγητού(προαιρετικά) ΄



ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Καθαρίζουμε, πλένουμε και κόβουμε κυδωνάτες τις πατάτες . Τις βάζουμε μέσα στην γάστρα ρίχνουμε το κρεμμύδι, βάζουμε το κρέας, δαφνόφυλλο, πιπέρι αλάτι και μπαχάρι.
Λιώνουμε σε ένα ποτήρι τον πελτέ και τον ρίχνουμε μέσα στο φαγητό μαζί με αρκετό νερό. Προσθέτουμε το λάδι και την ρίγανη στο τέλος περίπου 10 λεπτά πριν κλείσουμε τον φούρνο (όχι πιο νωρίς γιατί η ρίγανη πικρίζει το φαγητό ).
Σκεπάζουμε το φαγητό και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 220 c πάντα θα ελέγχουμε το φαγητό μήπως χρειάζεται να προσθέσουμε νερό, μέχρι να μελώσει η σάλτσα.
Αυτό το φαγητό γίνεται και χωρίς κρέας, νηστίσιμο ένα κλασικό φαγητό που τρώγεται και την άλλη μέρα ευχάριστα!!



ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ,  ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ !!!

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Χαλβάς του βοσκού ή σαπούν χαλβάς

Από την κ. Σοφία Εφη Λούκα - Αγιος Ιωάννης Αλιβερίου
ο χαλβάς αυτός είναι γνωστός και ως "σαπουνέ"



ΥΛΙΚΑ
8 ποτήρια νερό
4 ποτήρια ζάχαρη
2 ποτήρια κόρν –φλάουερ
1 ποτήρι βούτυρο (μαργαρίνη)
Αμύγδαλα ασπρισμένα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Φτιάχνουμε το σιρόπι όπως συνήθως βράζοντας νερό και ζάχαρη. Βάζουμε το βούτυρο να ζεσταθεί και ρίχνουμε το κόρν –φλάουερ, το ανακατεύουμε, ρίχνουμε τα αμύγδαλα να πάρουν λίγο χρώμα και σιγά σιγά προσθέτουμε το σιρόπι και ανακατεύουμε μέχρι να μας πήξει ο χαλβάς.
Βάζουμε τον χαλβά σε φόρμα !!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ 


Σημ. Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας όπως στα Φάρσαλα ο ίδιος αυτός χαλβάς γίνεται με καραμελωμένη επιφάνεια.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Παστέλι από τα Αντιά Καβοντόρου


από τη κ. Φιλιώ Γιαννακάρη 
Αυτή τη συνταγή την έχω από τη μητέρα μου


ΥΛΙΚΑ
1 κιλό μέλι
1 κιλό σουσάμι
1 ποτήρι νερού ζάχαρη
1 ποτήρι νερού αμύγδαλο καβουρντισμένο

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε μια μεγάλη κατσαρόλα βάζομε το μέλι με τη ζάχαρη και το βάζομε στη φωτιά. Όταν αρχίσουν να λειώνουν ρίχνομε το σουσάμι και το αμύγδαλο κι ανακατεύουμε συνεχώς με μια ξύλινη κουτάλα (περίπου 15 λεπτά). Κατεβάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και απλώνουμε στο μάρμαρο της κουζίνας, το οποίο έχουμε βρέξει με λίγο νερό για να μην κολλήσει, απλώνοντάς το όσο το δυνατό σε μεγαλύτερη επιφάνεια, ώστε το πάχος του να είναι ένα περίπου δάχτυλο. Αφού μισοκρυώσει το κόβουμε σε παστελοειδή κομμάτια.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ !!!

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Κοτοφάγωμα, ένα καρυστινό έθιμο

Τις πληροφορίες μας έδωσε η κ. Τόνια Παλαμίδη - Κάρυστος

Κοτομάζωμα και κοτοφάγωμα ένα παλιό έθιμο που αναβιώνει

Τι είναι το Κοτομάζωμα και το Κοτοφάγωμα; Πόσο παλιά βρίσκονται οι ρίζες του; Από πού αντλεί την μοναδικότητα του; Ο πρόεδρος του Συλλόγου «ΚΑΣΤΕΛΛΟ ΡΟΣΣΟ», κ. Ιωάννης Τσέλλος με εξαιρετικό τρόπο, μας κατευθύνει σε ένα ταξίδι ιστορίας, παράδοσης και εθίμων, που έχουν ως αναφορά την Κάρυστο. 
"Από τα παλιά τα χρόνια τη παραμονή των Φώτων στην Κάρυστο, στα χωριά της Γούρνας και στον γυαλό της Καρύστου, είχε καθιερωθεί σαν έθιμο να λένε οι καλαντάρηδες, πού έβγαιναν με τα όργανα , τα ειδικά τοπικά παραδοσιακά κάλαντα των Φώτων, «Σήμερα είναι του Φωτού π` αγιάζουν οι παπάδες και μες τα σπίτια μπαίνουνε και λεν τον Ιορδάνη, βοήθεια να έχουμε τον Άγιο Ιωάννη….» και να παίρνουνε φιλέματα από τους νοικοκυραίους, πρώτα και κύρια, κότες ζωντανές και επί πλέον ότι καλούδια είχε φτιάξει η κάθε νοικοκυρά, διαμορφώνοντας ανάλογα στιχάκια που είχαν σχέση με το κοτομάζωμα.
Τα ειδικά αυτά τοπικά κάλαντα των Φώτων που ακούγονταν μόνο στην περιοχή της Καρύστου, είχαν πολλά στιχάκια που ταίριαζαν σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις καταστάσεων και γεγονότων που υπήρχαν σε κάθε σπίτι. Άλλοτε έδιναν ευχές να γυρίσουν πίσω οι ναυτικοί και οι ξενιτεμένοι , τραγουδώντας «Μέλι και γάλα στο γιαλό ναρθούν τα καϊκάκια, ναρθεί και μένα ο γιόκας μου με τα παλικαράκια».
Άλλοτε να τους θυμηθούν οι ξενιτεμένοι, που είχαν καιρό να στείλουν ειδήσεις, τραγουδώντας «Το βλέπεις κείνο το βουνό που βασιλεύει τα` άστρο, εκεί κοιμάται ο γιόκας μου μες το μεγάλο κάστρο». «Ποιος είναι άξιος και καλός να πα να τον ξυπνήσει», άλλοτε έδιναν ευχές για τα παιδιά του σπιτιού τραγουδώντας «Κι` αν έχεις γιο στα γράμματα και γιο εις το ψαλτήρι να ευχηθούμε όλοι μας να βάλει πετραχήλι» και άλλοτε καλόπιαναν την κυρά του σπιτιού τραγουδώντας «Κυρά ψιλή κυρά λιγνή κυρά καμπανοφρύδα,κυρά μου τα παιδάκια σου θεός να στα χαρίζει , να τα παντρέψεις με καλό και με ταπεινοσύνη».
Άλλες φορές πάλι, παίνευαν τις κόρες του σπιτιού τραγουδώντας «αν έχεις κόρη όμορφη βάλτη να μας κεράσει να ευχηθούμε όλοι μας να ζήσει να γεράσει». Έτσι, συνεχίζοντας με ευχές ανάλογες με τα ιδιαίτερα συμβάντα του κάθε σπιτιού, που επισκέπτονταν, τραγουδούσαν τα ανάλογα στιχάκια και κατέληγαν πάντοτε με την προτροπή προς τους νοικοκυραίους «Η δώστε μας τον κόκορα ή δώστε μας την κότα ή δώστε ότι θέλετε να πάμε σ` άλλη πόρτα». Υπενθυμίζοντας πάντοτε ότι «εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε ,αλλά σας αγαπούσαμε και ήλθαμε να τα πούμε».
Έτσι γινόταν το Κοτομάζωμα. Τις κότες που μάζευαν οι καλαντάρηδες, τις έτρωγαν μαζί με αυτούς που τις έδιναν και τους φίλους και τους συντοπίτες , αργότερα σε μεγάλο γλέντι που ονομαζόταν ΤΟ ΚΟΤΟΦΑΓΩΜΑ.
Το έθιμο γινόταν στην περιοχή της Καρύστου μέχρι πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά στην συνέχεια έπαψε να γίνεται, μέσα στον γενικό εκφυλισμό των εθίμων και την αρνητική τάση του κόσμου κατά των περισσότερων εθίμων, που έφεραν οι μοντέρνοι καιροί.
Περί το 1968, ο Γιώργος Κουκουράκης , ένας Καρυστινός , με Κρητικές ρίζες, με πάθος για τον τόπο και τις παραδόσεις του , με την επιθυμία να διατηρηθούν τα έθιμα του τόπου και να προβάλλονται κάθε χρόνο, έτσι ώστε μαζί τους να προβάλλεται και ο όμορφος και ιστορικός τόπος της Καρύστου, με μεγάλη, είναι αλήθεια, προσπάθεια, κατάφερε να μαζέψει τα στιχάκια που ακούγονται στα κάλαντα των Φώτων, από παππούδες, που τα θυμόντουσαν ακόμη και με επιμονή και όρεξη άρχισε και συνέχισε από τότε να πραγματοποιεί το έθιμο. 
Πριν από 20 χρόνια ιδρύθηκε ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος της περιοχής Γραμπιά Καρύστου ΚΑΣΤΕΛΛΟ ΡΟΣΣΟ, που δραστηριοποιήθηκε σε πολιτιστικά έργα προβολής της παράδοσης της περιοχής. Μετά από πρόταση του Γιώργου Κουκουράκη, ο σύλλογος μας ανέλαβε από τότε και συνεχίζει μέχρι σήμερα, μαζί με τον Γιώργο Κουκουράκη, να διοργανώνει τα τοπικά παραδοσιακά κάλαντα των Φώτων και να κάνει το Κοτομάζωμα καθιερώνοντας σαν ημέρα για το Κοτοφάγωμα  το τελευταίο Σάββατο του Γενάρη κάθε χρονιάς, προσθέτοντας και το τελευταίο στιχάκι, στα κάλαντα που λέει ότι «Το τελευταίο Σάββατο πάντοτε του Γενάρη είναι το κοτοφάγωμα και πάρτε το χαμπάρι» προσκαλώντας έτσι με αυτόν τον τρόπο κάθε κάτοικο και φίλο της Καρύστου , κάθε φίλο του εθίμου και των παραδόσεων και κάθε μέλος και φίλο του συλλόγου Καστέλλο Ρόσσο στο μεγάλο γλέντι για το Κοτοφάγωμα, που είναι αλήθεια ότι προσελκύει κάθε χρόνο πολύ κόσμο, να χορέψει και να γλεντήσει με παραδοσιακή κομπανία μέχρι πρωίας στην Κάρυστο.